अथांग

अथांग डोहासारख्या त्याच्या अस्तित्वाने 

तिला अनेकदा बेचैन करुन सोडलेलं..

तिने त्याच्या प्रतलावर  खळबळ निर्माण व्हावी 

या आशेने अनेक दगड भिरकावले..

पण केवळ क्षणीक तरंग उठावे अन नाहिसे व्हावे

 इतकेच घडले..पुन्हा डोह निर्विकार..
त्याग अथांगतेत तल्लीन होत तळाच्या दिशेने 

जाणा-या दगडांचा मग तिला हेवा वाटू लागे.

आपल्या अस्तित्वाचा दगड 

भिरकावून देता आला असता त्याच्या गूढ गहनतेत तर?

मग तिला जाणवत राही 

रुढींच्या रेताडीत रुतलेला तिचा अंश...

तो मोकळा होइल का याचा अदमास काढायच्या प्रयत्नात 

तिला जाणवला  परंपरांच्या पारंब्यांनी घातलेला विळखा

तो सुटणार नाही. .आणि तोडणे तिच्या स्वभावाला धरुन नव्हते..

ती विकल झाली पण 

त्याच क्षणी मेघांच्या गवाक्षातून निसटलेले किरण 

तिच्या चेहर्यावर विसावले. दिपलेली नजर तिने खाली वळवली 

अन शहारलीच..

तेजाने उजळेलं तिचं रुप डोहाच्या तळाशी निवांतपणे विसावलेलं..

अगदी तिला हवं तसंच... 

त्या क्षणी ती स्वतः त्या आभासाच्या  स्वाधीन करून मोकळी झाली. ..